Falling leaves

[Simon]

Dit verhaal begint in Thenir, een hertogdom in een groot rijk.

3 dagen geleden ben je vertrokken uit een grote stad , Nilangrad. 300 man zijn er op uit gestuurd om de onrust langs de kust in het zuiden te onderzoeken en jij bent er een van. Enkele kloosters en dorpen zijn overvallen. Er zijn enkele overlevenden terug gekomen die de resultaten van de wrede slachtingen en destructie hebben gezien. Tientallen rovers met ijzeren helmen en rode schilden moordend als beesten. De hertog weet genoeg en stuurt een leger naar het gebied om met deze rovers af te rekenen.

Slecht getraind, slecht bewapend trekt het kleine leger van 300 man richting het ruige zuiden van Thenir waar enkel kleine dorpjes aanwezig zijn. De tocht is zwaar en er wordt heel wat gemopperd. Voor de meeste was de belofte van een vast loon aanlokkelijk genoeg voor het leven als soldaat. Andere zijn er omdat ze zelf te ver zijn gegaan.

Na 3 dagen marcheren zijn ze in een bos beland, niet ver van hun doel. De soldaten lopen op een modderig pad met een dicht sparren bos aan beide kanten. De colonne is uitgestrekt en er wordt weinig gepraat in de gelederen. Lange dagen met natte sneeuw en kou heeft de moraal omlaag gebracht.

Een uur nadat de zon op zijn hoogst staat klinkt er geschreeuw van officieren vooraan de colonne. Er wordt gestopt en het wordt duidelijk dat er heel wat krijgers in een bosrand bij een open stuk schuilen geen 150 meter voor de colonne. Voordat de officieren de soldaten in formatie kunnen krijgen beginnen de onbekende krijgers richting het leger te rennen. Steeds meer mannen met ijzeren helmen en rode schilden met een bebloede hand erop verschijnen uit het bos aan de overzijde.



Het leger van Thenir is duidelijk in de minderheid. Het gevecht is heftig er is veel chaos omdat het deels ook in een dicht bos afspeelt. Vijanden zitten overal, niet al te gedisciplineerd maar bloeddorstig gaan ze tekeer. Het is een slachting en de uitkomst was al zeker voordat het begon. De vijandelijke krijgers komen niet uit de streek, meeste zijn mens en ze vechten zeer agressief tot het fanatieke af.
Ondanks al het gevaar weten enkele soldaten van Thenir te ontsnappen, of eruit te vechten, daar ben jij een van. Een flink eind van het slagveld vindt je enkele andere overlevenden.

Uitgeput komen de verschillende soldaten naar elkaar toe gelopen. Je ziet gezichten van verslagen soldaten en sommige zijn gewond. Er is een officier erbij, een sergeant ,dat zie je aan twee rode strepen op zijn groene uniform, en die begint te praten met een ruwe stem van het schreeuwen.

"Overlevenden.. ik neem aan dat jullie ook het commando voor een tactische terugtocht hebben gehoord. Maar om meteen duidelijk te zijn, we zijn nog niet veilig."

De man die waarschijnlijk ver in de veertig is kucht en voelt aan zijn boven arm.

"Ze leken richting het zuiden te gaan de laatste keer dat ik ze zag, maar patrouilles kunnen altijd opduiken. We moeten naar het noorden, het dichtst bijzijnde dorp waarschuwen, of iemand moet een briljant idee hebben?"

Je kijkt om je heen. In het noorden ligt waarschijnlijk een dorp, in oosten ligt de weg waar jullie zijn overvallen. In het zuiden het slagveld en mogelijk het vijandelijk leger, in het westen een heuvel en, nog verder, de zee. Sneeuwvlokken beginnen langzaam uit de lucht te vallen voor je neus, in het bos achter je klinkt een schreeuw en even daarna weer een.

!!! Roll een dice (d20) om te kijken of je gewond bent geraakt in het gevecht !!!

Jullie zaten in het leger. Dus uniform en wapens werden aangeleverd en moeten verplicht gebruikt worden. Wapens, kleding die het karakter ooit had zijn nu van het vijandelijk leger. Alleen kleine persoonlijke items zonder enorme waarde die je mee had heb je nog.

Oké nu aan de spelers:

Stuur je karakter naar mij toe als je dat nog niet gedaan hebt

Voor reply:
Wie ben je? Vertel kort hoe je in het leger bent gekomen?
Hoe ben je weg gekomen?
Hoe moet de groep overlevenden nu verder?

[Kieron Hellblade]

Kieran Hellblade is een Tiefling Paladin geobsedeerd met het vinden en vernietigen van demonen. Zijn methodes zijn enkel gericht op het uitroeien van dit kwaad, dat onschuldigen daardoor ook beschermd worden ziet hij slechts als een bijkomstigheid. Opgeleid te helen, verdedigen en een voorbeeld van goedheid te zijn heeft hij de meeste van deze nutteloze idealen opzij geschoven. Alleen praktische zaken zoals zijn gevechtstraining en het oproepen van goddelijke krachten tijdens de strijd komen van pas op het pad wat hij gekozen heeft. Hij heeft er geen twijfels over dat de goden hem slechts gebruiken en andersom is het net zo, van liefde of verering is geen sprake. De onuitgesproken afspraak is dat zo lang hij zich richt op het vernietigen van kwaad zij hem de middelen geven dit te doen.

Waar een vriendelijk woord soms de oplossing biedt weet Kieran dat intimidatie vaak een beter resultaat geven. Het effect van zijn pikzwarte ogen, donkerrode huid en hoorns op mensen is onmiskenbaar. Wanneer hij zonder iets te voelen zijn hand in het vuur steekt zien ze geen verschil tussen hem en de monsters welke hij bestrijdt, die angst geeft vaak hun intenties bloot en is net zo waardevol als een wapen in zijn hand.

Zijn leermeesters zagen deze schaduwzijde als onacceptabel en Kieran kreeg nooit het glimmende pantser van de Orde om als erkend Paladin de wereld in te trekken. Vastbesloten zich hierdoor niet te laten stoppen zocht hij zijn eigen pad.

Koppig, snel verblind door zijn obsessie en te trots om op te geven is Kieran niet snel geneigd iets anders te doen dan recht op het gevaar af gaan. Hij trekt het liefst zo veel mogelijk vijanden naar hem toe om ze allemaal kennis te laten maken met zijn woede. Hoewel heilig licht om hem heen danst tijdens de strijd gaat dit soms gepaard met een duister vuur, vooral wanneer hij gewond raakt komt er een stuk van zijn onheilige achtergrond naar boven.

Toen de geruchten over slachtingen in het zuiden kwamen wist Kieran zeker dat het duistere rituelen en bloedoffers betrof. Typisch iets voor demonen. Hij sloot zich aan bij de mars, klaar om de duisternis te verdrijven met zijn heilige licht en koude staal.

Tijdens het gevecht werd Kieran's aandacht getrokken door een groot figuur met hoorns, verborgen in de schaduwen van het bos. Zonder na te denken rende hij richting wat ongetwijfeld de demonische generaal was, maar eenmaal daar bleek het een verdwaalde Minotaur te zijn. Angstig keek het wezen naar de Paladin, die zich luid vloekend omdraaide om terug de strijd in te duiken. Toen hij terug bij de colonne kwam was er vrijwel niemand meer over.

Wounded in Battle: 1d20 10

"Ze vochten als bezetenen, dat moeten wel demonische invloeden zijn geweest. We kunnen ze niet laten gaan, pak een wapen en bereid je voor." Kieran gebruikt de goddelijke energie in zichzelf om eventuele verwondingen te helen, hoewel je een geruststellende gouden gloed ziet ruik je ook de geur van verbrand vlees.

Als ik gewond ben
Lay on Hands op mezelf -1 Healing Surge heal 7HP
Als ik niet gewond ben Lay on Hands op de meest gewonde party member, kost mij een healing surge en zij healen hun eigen surge waarde

Ik weet niet hoe ik Kieran nog meer 90s grimdark anti-hero kan maken, maar een suicide charge lijkt me een goed begin.

[Simon]

Kieran heeft heldhaftig gevochten tegen het leger van rovers. Er zijn zeker veel vijanden gevallen door klappen van zijn bijl. Kieran zelf is nauwelijks gewond geraakt. Hij heeft alleen last van een wond bij zijn dij veroorzaakt door zwaard die zijn bepantsering schampte en enkele blauwe plekken op zijn armen en borst.

Het is duidelijk dat de paladin nog niet klaar is met vechten. De sergeant kijkt hem aan met grote ogen en zijn mond valt een beetje open. Het is duidelijk dat hij de furie van de paladin niet deelt. Kieran legt zijn hand op zijn borst en je hoort gesis.

Kieran heeft 3 HP aan damage opgelopen in het gevecht.

Hij heelt zijn eigen wonden met Lay on Hands en wacht ongeduldig op een respons. Healed 3 damage weer

[The DM]

Hailing from Minos… weighing in at 150 kilograms… the mighty minotaur… TAUREX!



Taurex is de grootste kampioen die de Minotaurus cultuur ooit heeft voortgebracht (althans, dat vind hij zelf). Hij werd geboren in het hoofdlabyrint van de minotaurussen, Minos, en werd grootgebracht als een gladiator/pit fighter, de beste die er ooit geweest is (althans dat vind hij zelf).

Op een gegeven moment besloot hij dat hij nieuwe uitdagingen nodig had en vertrok daarom uit het labyrint waar hij woonde en werkte, op weg naar nieuwe avonturen. Helaas ging het zoeken van avonturen minder voorspoedig dan hij dacht… in plaats van met open armen te worden ontvangen door anderen en meegesleept te worden in epische queesten werd hij behandeld als (in het slechtste geval) een monsterachtige buitenstaander en (in het beste geval) een goede huurling. Maar Taurex weet wat de echte waarheid is… als het erop neerkomt is hij de champ, dat moeten anderen alleen nog even doorkrijgen.

Als onderdeel van zijn zoektocht naar avontuur is hij uiteindelijk in het leger van Thenir terechtgekomen. Ook daar ging niet alles helemaal zoals gepland, Taurex liep verwondingen op en rende op een gegeven moment het bos in, dekking zoekend voor de vijandelijke aanval, maar raakte flink verwijderd van alle anderen.

Wounded in battle: 1d20 5

Terwijl hij op weg terug gaat naar de andere soldaten zag hij een demonisch riddertje op zich af komen. Taurex was erg verwonderd over dit monstertje en trok een van zijn wenkbrauwen op, en toen het wezentje zich weer van hem afkeerde kreeg hij door dat het ongeveer hetzelfde uniform droeg als hij… maar dan een aantal maten kleiner natuurlijk. “Oh, hij hoort bij ons,” mompelt de minotaurus, “dan hoef ik ‘m niet verder in elkaar te meppen”.

Hij loopt achter hem aan terug naar de andere troepen en als het duiveltje voorstelt dat iedereen de wapens weer pakt en zich klaarmaakt voor nog een ronde brult Taurex van blijdschap en pakt hij zijn zwaard. “Wooo, beuktijd!”

[Simon]

Ondanks dat Taurex enkele keren is geraakt tijdens de veldslag is hij niet van plan weg te lopen van dit gevecht.

Taurex heeft 7 damage opgelopen (24 HP nog)

Bij het horen van het gebulder van Taurex begint de sergeant zijn hoofd te schudden. "Oh god wie zijn jullie?"